Een klassieke sonate bestaat uit drie delen: in de expositie worden de thema’s uitgezet, met herhalingen en variaties, daarna volgt de doorwerking met een wat treurige toets, tenslotte wordt afgesloten met een energieke reprise. Dit gezegd hebbende mag je concluderen dat stripmaker Floor de Goede met ‘Dansen op de vulkaan’ een sonate heeft getekend, ook al noemt hij dit boek zelf zijn eerste grafische roman.
In het eerste deel reizen Sander en Flo naar Vulcano en andere Eolische eilanden in het zuiden van Italië. Sander is een hongerige dikkerd, Flo is een schatje met Bieber-kapsel. Ze zijn vrienden, maar geen geliefden, want de vriend van Flo (Bas, bijgenaamd Poep) is juist in Amsterdam achtergebleven. Al snel wordt duidelijk dat het eigenlijke thema niet de mediterrane omgeving is, maar de irritatie tussen grote Sander en kleine Flo die – sonategewijs – op allerlei manieren wordt uitgespeeld en uitgebeeld. Sander wil dineren op z’n Italiaans, met eerste, tweede en derde gang, Flo heeft aan een hapje genoeg. Sander snurkt, Flo wil slapen. Sander wil de vulkaan op, Flo sjokt er zwetend achteraan. Maar eenmaal op de top, tussen de giftige gassen, klaart voor Flo de hemel op: hij heeft bereik! Hij kan zijn geliefde Poep bellen!
In de doorwerking, het tweede deel dus, is Flo weer thuis bij Bas, maar van een innige reünie is geen sprake. Terwijl de jongens platonisch in bed liggen, zijn ze met hun gedachten bij een derde jongen op de bank, Tom. Deze Tom heeft tijdelijk onderdak bij hen gevonden en hun harten veroverd. Flo en Bas proberen hun relatie in stand te houden, maar steeds is het Tom die tussen hen in staat, zelfs als hij heel ergens anders is. Bed en bank wisselen elkaar in de tekeningen voortdurend af, wat zorgt voor een mooi ritme en een strakke thematische doorwerking, die eindigt op een heel andere bank dan waar het hoofdstuk mee begon en waar Flo dan eindelijk Tom in zijn armen neemt.
New York! Dancing! Lichtshow! In de reprise van het derde deel reist Flo naar de stad die nooit slaapt om zijn zusje te bezoeken en om uit te gaan met de onvermoeibare Jasper, die de ene knul na de andere verslijt. Intussen zit Bas weer thuis, net als in het eerste deel, maar hij is niet zo alleen als Flo denkt dat hij is. Sneu voor Flo (nadat je de epiloog hebt gelezen snap je hoe misplaatst het missen van Bas was), want terwijl Flo in het knipperlicht van de New Yorkse disco staat te vechten tegen de verleidingen, geeft Bas er in Amsterdam gewoon aan toe.
Het mag duidelijk zijn: ‘Dansen op de vulkaan’ is een relatiedrama. Maar wel een drama met een zeer verzorgd draaiboek en glasheldere tekeningen. En voor wie er oog voor heeft: Floor de Goede maakt geraffineerd gebruik van zijn palet om een dag- en nachtritme aan te geven.
‘Dansen op de vulkaan’, Floor de Goede, Uitgeverij Oog & Blik/De Bezige Bij, 254 blz, ISBN 9789054923695, € 24,90, 4***. Meer werk van de auteur op www.doyouknowflo.nl. Dit artikel verscheen op 26 januari 2013 in de Volkskrant.
Recente reacties